ရႈကြက္ ရႈခ်က္ပိုင္ပါေစ

ေၿမာက္ဦး ဆရာေတာ္ ၏သုႆာန္ဓုတင္ေဆာင္ အေတြ႔အၾကံဳ

ဤအရွင္သည္ သုႆာန္ေပါင္း ၂၀ မွာ တရား အားထုတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဤအရွင္သည္ ေၾကာက္တတ္သူ ျဖစ္သည့္အတြက္ “လန္႔ဖြယ္ ထိတ္ဖြယ္ ပံုသဏၭာန္ေတြ၊ အသံေတြ မၾကားရ မျမင္ရပါေစနဲ႔” ဟု အဓိ႒ာန္တင္ၿပီး တရားအားထုတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တရား အားထုတ္သည့္အခါ ေမတၱာပို႔ျခင္း၊ အမွ်ေ၀ျခင္း ကိုလည္း အထူး အာရံုစိုက္ၿပီး လုပ္သည္။ အခ်ိန္လည္း ေပးသည္။ တရားအားထုတ္သူ မ်ား ေတြ႔ၾကံဳရေလ့ရွိသည့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အာရံုမ်ား ေတြ႔ရမည္ဟုလည္း တြက္ဆထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ေပၚလာသည့္ အာရံုမွန္သမွ်ကို အဖ်က္ေတြဟု သိၿပီး မသိမ္းပိုက္ထားမိဖို႔ ကမၼ႒ာန္း နည္းျပ ဆရာမ်ား၏ ဆံုးမ သြန္သင္မႈမ်ားကလည္း နားထဲ စြဲေနသည္။

(၂၉-၉-၀၇) သုႆာန္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ဓုတင္ေဆာင္ခဲ့ေသာ ကာလကမူ မတူ။ တစ္ခ်ိဳ႕သုႆာန္၌ ခုနစ္ရက္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ သုႆာန္၌ ဆယ္ရက္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ သုႆာန္၌ ဆယ့္ငါးရက္၊ အခ်ိဳ႕မွာ တစ္လ စသည္ျဖင့္ ရွိသည္။ လန္႔စရာ ထိတ္စရာ အာရံုေတြ အသံဗလံေတြ မျမင္ရ၊ မၾကားရပါေစနဲ႔ဟု အဓိ႒ာန္ ထားေသာ္လည္း ျမင္ရသည့္ အာရံုေတြကလည္း မ်ားလွသည္။ ညည္းညဴေနသံ၊ ညည္းတြား ေအာ္ဟစ္သံေတြ ကလည္း ေအာ္ဂလီ ဆန္ခ်င္စရာ ေကာင္းသည္။ ျမင္ရသည့္ အာရံုေတြကလည္း ထိတ္လန္႔ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ျဖစ္သည္။


မည္းမည္း အေကာင္ႀကီးေတြ သုႆာန္တိုင္း လိုလိုမွာ ေတြ႔ရသည္။ လူလိုလို အေကာင္ေတြ၊ အခ်ိဳ႕က ေခါင္းမပါ၊ အခ်ိဳ႕က ေခါင္းသာ ျမင္ရသည္ ကိုယ္ကို မေတြ႔ရ၊ ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ သတၱ၀ါေတြလည္း မ်ိဳးစံုသည္။ အ၀တ္မပါ ဗလာ လူေယာက်္ား၊ လူမိန္းမေတြ စံုသည္။ မိန္းမေတြက ဆံပင္ဖားလ်ား ခ်လို႔၊ ဤ အရွင္၏ ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က တိုတုိ၊ အခ်ိဳ႕က ရွည္ေမ်ာေမ်ာ၊ အေပၚပိုင္း ခႏၶာရွည္ၿပီး ေအာက္ပိုင္း ေျခေထာက္ေတြ တုိတုိပံမ်ိဳး ပါသလို၊ အေပၚပိုင္း ခႏၶာက ပုတုိတုိ၊ ေအာက္ပိုင္း ေျခတံ ရွည္လ်ားလ်ားလည္း ပါသည္။ ခႏၶာကိုယ္က အခၽြန္အတက္ေတြ ထြက္ေနေသာ သတၱ၀ါေတြ လည္း ေတြ႔ရသည္။ ေတြ႔ရသမွ် သတၱ၀ါမ်ားသည္ ဤအရွင္အား ေက်ာခိုင္း ထိုင္ေနၾကသည္သာ မ်ားသည္။ ႏြားေတြလို ခ်ိဳႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့့္ သတၱ၀ါေတြလည္း ပါသည္။ အခ်ိဳ႕အေကာင္မ်ား၏ မ်က္လံုးေတြက စေကာေလာက္ ႀကီးသည္။ အခ်ိဳ႕အေကာင္ေတြ၏ ပါးစပ္က တအားက်ယ္သေလာက္ အသံက်ေတာ့ ေသးေသးေလး ျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႕အေကာင္ေတြ၏ ပါးစပ္က်ျပန္ေတာ့ သံမိႈပြင့္ေလာက္ပဲ ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဤအရွင္၏ အနားမွ ေျမႀကီးထဲက ထိုးထြက္လာသလိုမ်ိဳး ေတြ႔ရသည္။ သစ္ပင္ ပင္စည္ႀကီးထဲ လူေခါင္းေတြ ျပဴထြက္လာၿပီး ဤအရွင္အား မ်က္လံုးျပဴး ၾကည့္ေနသည္ ကိုလည္း ျမင္ရသည္။

သုႆာန္ တစ္ခုမွာေတာ့ သခ်ဳႋင္းဂူႀကီး တစ္လံုးက လွဳပ္လာၿပီး မည္းမည္း အေကာင္ႀကီး တစ္ေကာင္ ထြက္လာသည္။ ဤအရွင္အား လာၾကည့္ၿပီး သူ႔ဂူထဲ ျပန္၀င္သြားသည္။ ဂူထဲမွ ထြက္လာေတာ့လည္း အေပါက္ဟူ၍ မရွိ၊ ျပန္၀င္သြားေတာ့လည္း အေပါက္မေတြ႔။ သင္းပိုင္ အစုတ္ႏွင့္ ဘုန္းႀကီးလိုလို ၿပိတၱာႀကီးကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ရ ဖူးသည္။ ထိုဘုန္းႀကီး၏ ပါးစပ္မွာ ေလာက္ေတြက အျပည့္၊ ႏွာေခါင္းအရင္း ကေန ေမးေလာက္အထိ ေလာက္ေတြက တဖြားဖြား ကိုက္စားေနသည္။

ဤ မေကာင္းေသာ အနိ႒ာရံုေတြကို ျမင္တိုင္း ျမင္တိုင္း ဤအရွင္သည္ ဘ၀သံသရာ အဆက္ဆက္က ေဆြမ်ိဳး ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးသူမ်ား ျဖစ္ေလမလားဟု ဆင္ျခင္မိ၏။ “သစၥာမသိ၊ ဒိ႒ိမက်၊ ပုဂၢိဳလ္မွာလွ်င္၊ လူတြင္ စၾကာ၊ နတ္မွာသိၾကား၊ မိုးဖ်ားျဗဟၼာ၊ ျဖစ္တံုပါလည္း၊ ခႏၶာၿပိဳကြဲ၊ ကုသိုလ္စဲက ေဖာက္လြဲပယ္ရြာ၊ ေရာက္ျမဲသာတည္း” ဒိ႒ိ မျပတ္ေသးသေရြ႕ အပါယ္ေဘးမွ မလြတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္က ဆိုမိန္႔ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္တို႔၏ အျမဲေနရမည့္ စံအိမ္သည္ အပါယ္ေလးဘံုသာ ျဖစ္သည္ဟု ႏွလံုးပိုက္ထားဖို႔ သင့္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဤအရွင္ နားလည္မိသည္မွာ ျပဳမွားမိခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ကံေတြက “ေခါင္း” အမ်ိဳးစံုေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ ေပတ၀တၳဳတိုေတြ ထဲမွာလည္း ပါသည္။ ေန႔စံ၊ ညခံ၊ ေန႔ဘက္မွာ သုခ စံေနရသူေတြ ဒုႏွင့္ေဒး ျဖစ္သည္။ ယခု ဤအရွင္ ကိုျပေသာ အာရံုေတြကိုၾကည့္၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ဆင္းရဲဒုကၡေတြက ႀကီးလြန္းလွသည္။

ဤအရွင္သည္ ေပၚလာသမွ်ေသာ အနိ႒ာရံု အာရံုမ်ားကို ေပၚတိုင္းေပၚတိုင္း ေဖ်ာက္ပစ္ပါ၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ အာရံုမ်ားက ဤအရွင္ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀လိုက္သည့္ အခါ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္သြား၏။ အခ်ိဳ႕က မေပ်ာက္၊ အေတာ္ႀကီးၾကာၾကာ ေမတၱာပို႔၊ အမွ်ေ၀ေတာ့မွ ေပ်ာက္သြားသည္။ အာရံုမ်ားက ေပ်ာက္သြားၾကသည္။ အသစ္အသစ္ အာရံုေတြလည္း တိုး၍တိုး၍ ေပၚလာသည္။ တရားအမွတ္ ပ်က္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀လိုက္၊ ေပ်ာက္သြားလိုက္၊ ေပၚလာလိုက္ ေမတၱာပို႔လိုက္ လုပ္ေနရသည္။

တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း ဤအရွင္သည္ ေပၚလာသမွ်ေသာ အာရံုမ်ားကို သံသရာ ေဆြမ်ိဳးေတြ ျဖစ္မည္၊ အမွ်ေ၀တာကို သာဓု ေခၚခ်င္လို႔ လာၾကတာ ျဖစ္မည္ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ “တရား ေဟာေပးမည္၊ တရားနာ လာၾကကုန္ေလာ့” ဟု ဖိတ္ၾကားကာ ပရိတ္ႀကီး ၁၁-သုတ္၊ ဓမၼစၾကာသုတ္၊ အနတၱ လကၡဏသုတ္၊ ပ႒ာန္း ပစၥယုေဒၵသတို႔ကို ရြတ္၊ သရဏဂံုေပးၿပီး ျပဳခဲ့သမွ်ေသာ ကုသိုလ္တို႔ကို အမွ် ေပးေ၀ခဲ့သည္။ သံသရာ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ ရေနသည့္အတြက္ ဤအရွင္မွာ ေက်နပ္ေနပါသည္။ အခ်ိဳ႕ သုႆာန္ေတြက အေတာ္ၾကမ္းသည္။ အနံ႔အသက္ေတြက မေကာင္း၊ အသက္ရွဴရ ခက္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ ျမင္ရသည့္ အာရံုေတြကလည္း ဆိုးမွဆိုး၊ စစ္ေတြ သုႆာန္မွာ ၾကံဳရသည္က တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။

လူေလးေယာက္ လူေသေခါင္းႀကီး တစ္ခုကို ေရွ႕ႏွစ္ေယာက္၊ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ ထမ္းလာေနၾကသည္။ ဤအရွင္နား ေရာက္သည့္ အခါ အေခါင္းႀကီးကို ခ်ၿပီး “ေကာက္ထည့္ကြာ၊ ေကာက္ထည့္” ဟု တစ္ေယာက္က အမိန္႔ေပးသည္။ ဤအရွင္ကို အေခါင္းထဲ ေကာက္ထည့္ခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ အမိန္႔သာေပးသည္ တစ္ေယာက္မွ ေကာက္မထည့္၊ ေနာက္ေတာ့ “မထည့္လွ်င္လည္း ေနကြာ” ဆိုၿပီး ထိုအေခါင္းႀကီးကို ျပန္ထမ္းသြားၾကသည္။

တစ္ရက္မွာလည္း ဤအရွင္ တရားမွတ္ေနတုန္း လက္ေမာင္း တစ္ဖက္ကို ေအးစက္စက္ အရာႀကီးႏွင့္ အကပ္ခံလိုက္ရသလို ျဖစ္သည္။ ရွည္လ်ားေသာ လွ်ာႀကီးႏွင့္ အလ်က္ခံလိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအရွင္ တရားအမွတ္ ပ်က္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ရသည္။ ဤအရွင္အား ေက်ာက္တံုးႀကီးႏွင့္ ဖိသတ္ရန္ လာေသာ ၿပိတၱာႀကီး တစ္ေကာင္ကိုလည္း ေတြ႔ဖူးသည္။ ေက်ာက္တံုးႀကီး တစ္တံုးကို လွိမ့္ကာ လွိမ့္ကာႏွင့္ လာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအရွင္နား ေရာက္လာသည္။ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀ေတာ့ ေပ်ာက္သြားသည္။ ေတြ႔ရသမွ်၊ ျမင္ရသမွ်ေသာ အာရံုမ်ားကို ေရးလွ်င္ မ်ားစြာရွိေသးသည္။ အကုသိုလ္၏ အက်ိဳးေပးကို သံေ၀ဂ ယူႏိုင္ၾကေစရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး အနည္းငယ္ ေဖာ္ထုတ္ ေရးျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

myautoosayadaw ၏ website မွ ကူးယူေဖာ္ၿပ ပါသည္။

ေၿမာက္ဦး ဆရာေတာ္ အမွ်ေ၀နည္း လမ္းညြန္

သာမန္ လူမ်က္စိျဖင့္ မျမင္ႏိုင္ေသာ ၃၁-ဘံုသားတို႔၏ ျဖစ္တည္ေနမႈမ်ား၊ ဆင္းရဲပင္ပန္းေနမႈမ်ားတို႔ို ကိုမင္ႏိုင္စြမ္းေသာ ဆရာေတာ္၏ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတို႔သည္ အလြန္ႀကီးမားပါသည္။
ဆရာေတာ္သည္ ထိုအပါယ္ဘံုသားတို႔၏ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ ဒုကၡမ်ားကို သိရ ျမင္ရ၍လည္း ဒကာ ဒကာမအေပါင္းအား ထိုဘံုဘဝသို႔ မေရာက္ေစျခင္းငွာ တစ္ခုတည္းေသာ ကယ္တင္ႏိုင္သည့္ ဝိပႆနာတရားကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ေဟာေျပာ ျပသ၊ ၫႊန္ၾကားဆံုးမ၍ က်င့္ၾကံအားထုတ္ေစျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ရခဲလွစြာေသာ လူ႔ဘဝရခိုက္ မိမိကိုယ္မိမိ ကယ္တယ္ႏိုင္ရန္ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းျဖစ္သည့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာေျပာ ျပသသြားေသာ မဂၢင္က်င့္စဥ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးေနသူတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။

မ်ားျပားလွစြာေသာ ပုထုဇဥ္တို႔သည္ ေသလြန္သည့္အခါ အထက္သို႔ မေရာက္ဘဲ ေအာက္သို႔ စုန္သြားသည္က မ်ားေလသည္။
အထူးသျဖင့္ သားစြဲ သမီးစြဲ ပစၥည္းဥစၥာစြဲ စသည္ျဖင့္ တစ္ခုခု စြဲလမ္းကာ ေသလြန္၍ မကၽြတ္မလြတ္ဘဲ ၿပိတၱာဘံု ေရာက္ရသူမ်ား မ်ားစြာရွိပါသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ၿပိတၱာမ်ားမွာ လူပုဂၢိဳလ္တို႔ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပဳလုပ္ အမွ်ေပးေဝသည္ကို ၾကားသိပါက သာဓုေခၚကာ ၿပိတၱာဘဝမွ ကၽြတ္လြတ္ႏိုင္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္က ထိုအပါယ္ဘံုသားတို႔အေပၚ က႐ုဏာထား၍ ကၽြတ္လြတ္ေစျခင္းငွာ မွန္ကန္ေသာ နည္းျဖင့္ အမွ်ေဝတတ္ရန္၊ သာဓုေခၚတတ္ရန္ ဒကာ ဒကာမတို႔အား သင္ၾကားေပးခဲ့ပါသည္။

ဆရာေတာ္၏ ရွင္းျပခ်က္အရ အခ်ိဳ႕ေသာ ၿပိတၱာမ်ားမွာ အမွ်ေပးသံၾကားလွ်င္ သာဓုေခၚၿပီး ကၽြတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း အျခားၿပိတၱာတို႔က အမွ်ေပးသံ မၾကားရေအာင္ နားကို အတင္းပိတ္ထား ခံရျခင္း၊ သာဓု မေခၚႏိုင္ရန္ ပါးစပ္အပိတ္ခံထားရျခင္းမ်ား ရွိေၾကာင္း သိရ၏။

ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္က “ၾကားၾကားသမွ်”အျပင္ “ရွိရွိသမွ်”ဟူေသာ စာသားကိုပါ ထည့္ဆိုေစပါသည္။

ထို႔ျပင္ မိမိျပဳလုပ္ထားေသာ ဒါန ေကာင္းမႈ၊ ပြားမ်ားအားထုတ္ထားေသာ သီလ ဘာဝနာ ေကာင္းမႈတို႔ကိုလည္း အာ႐ုံ စူးစိုက္ထားရပါမည္။

အရွင္သာရိပုတၱရာကိုယ္ေတာ္ျမတ္
သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ဘဝငါးရာက မိခင္ေတာ္စပ္သူ ၿပိတၱာမ၏ အမွ်ေဝရန္ ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားသံကို ၾကားေသာ္ သပိတ္ဆြဲ၍ ဆြမ္းခံႂကြေတာ္မူပါသည္။ ထိုမွ ရလာေသာ ဆြမ္းမ်ားကို ေတာထဲမွာ တရားအားထုတ္ေနေသာ သံဃာေတာ္ ၅-ပါးတို႔အား ခြဲ၍ လႉဒါန္းပါသည္။ ထိုဆြမ္းတို႔အျပင္ ဒကာတစ္ဦး လႉဒါန္းလိုက္ေသာ ပိတ္စတစ္စကိုလည္း သံဃာေတာ္ ၅-ပါးထဲမွ သက္ေတာ္အႀကီးဆံုး သံဃာအား လႉဒါန္းပါသည္။ ထိုသို႔ လႉဒါန္းၿပီးမွ ၿပိတၱာမ ရွိေသာ ေနရာသို႔ ျပန္လာၿပီး ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ဒါနကုသိုလ္တို႔ကို ၿပိတၱာမအား ေျပာျပ၍ အမွ်ေပးပါသည္။

ၿပိတၱာမလည္း ဝမ္းေျမာက္စြာ သာဓုေခၚအၿပီး ၿပိတၱာဘဝမွ ကၽြတ္လြတ္ကာ အထက္ဘံုသို႔ တက္လွမ္းသြားပါသည္။

ထိုသာဓကကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ႀကီးသည္ပင္လွ်င္ အမွ်မေဝမီ အာ႐ုံယူစရာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္အလုပ္ကို လုပ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔အေနျဖင့္လည္း အမွ်မေဝမီ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ ေကာင္းမႈတို႔ ျပဳလုပ္ရန္ လိုအပ္ပါသည္။

ထိုသို႔ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီး အမွ်ေဝသည့္အခါမွာလည္းေကာင္း၊ သာဓုေခၚရာ၌လည္းေကာင္း၊ စိတ္က ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ႏွင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ စကားေျပာေနရင္း တန္းလန္းႏွင့္ အမွ်ေဝျခင္း၊ သာဓုေခၚျခင္းမ်ား မျပဳလုပ္သင့္ေၾကာင္း ဆရာေတာ္က ရွင္းျပပါသည္။

ထိုသို႔ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ မိ႐ိုးဖလာ အမွ်ေဝျခင္း၊ သာဓုေခၚျခင္းသာ ျဖစ္၍ စြမ္းအား မရွိႏိုင္ပါ။

အမွန္တကယ္ ျပဳလုပ္သင့္သည္မွာ ပထမအႀကိမ္ အမွ်ေဝပါက အထက္(ဘံုမ်ား)သို႔ စိတ္အာ႐ုံၫႊတ္ထားရပါမည္။
ဒုတိယအႀကိမ္ အမွ်ေဝပါက ေအာက္သို႔ (အပါယ္ေလးဘံု) အာ႐ုံၫႊတ္ထားရပါမည္။
တတိယအႀကိမ္ အမွ်ေဝပါက မိမိ၏ ေရွ႕, ေနာက္, ဝဲယာရွိ အနႏၲ စၾကာဝဠာသို႔ အာ႐ုံျပဳထားရပါမည္။
အသံကိုလည္း ျဖည္းျဖည္းသာသာ ႐ြတ္ဆိုရပါမည္။
သာဓုေခၚရာ၌လည္း အလားတူ အာ႐ုံျပဳမႈ၊ ႐ြတ္ဆိုမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရပါမည္။

ဝိပႆနာ က်င့္ၾကံအားထုတ္ထားေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ သူ၏ သႏၲာန္၌သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာအားျဖင့္ ျပည့္စံုေနရကား အထက္သို႔ စိတ္ကို ၫႊတ္က ဘဝဂ္တိုင္ ေပါက္ထြက္ႏိုင္ပါသည္။ ေအာက္သို႔ စိတ္ကို ၫႊတ္က အဝီစိတိုင္ ေရာက္ပါသည္။

ထို႔ျပင္ ေတာထဲ ေတာင္ထဲတြင္ တရားအားထုတ္ေနၾကေသာ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းမ်ားတို႔သည္ ၃၁-ဘံုသားတို႔အား ေမတၱာစြမ္းအား ေပးလ်က္ရွိၾကေၾကာင္း ဆရာေတာ္က ရွင္းျပပါသည္။

ထိုအရိယာသူေတာ္ေကာင္းတို႔ ပို႔သေသာ ေမတၱာကိုလည္း အမွ်ေပးေဝရပါမည္။

ဆရာေတာ္ထံမွ နာယူမွတ္သားခဲ့ရေသာ အမွ်ေပးျခင္း၊ သာဓုေခၚျခင္း (စာသား)ကို ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား သိရွိႏိုင္ရန္ ေအာက္တြင္ ေဖာ္ျပ ေရးသားလိုက္ပါသည္။

“အားလံုး ၾကားၾကားသမွ် ရွိရွိသမွ် ... ကုသိုလ္ အမွ် .. အမွ် .. အမွ် ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ့ ...
အရိယာသူေတာ္ေကာင္းတိုပ ပို႔သေသာ ေမတၱာႏွင့္ အကၽြႏု္ပ္တို႔ (ျပဳလုပ္) အားထုတ္ရေသာ ကုသိုလ္မွန္သမွ်တို႔ကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာစြာ (ေပးေဝပါကုန္၏)၊ သာဓု ... သာဓု ... သာဓု”

အထက္တြင္ ေဖာ္ျပၿပီးေသာ စိတ္အာ႐ုံၫႊတ္မႈတို႔ျဖင့္ သံုးႀကိမ္ သံုးခါ ႐ြတ္ဆိုရပါမည္။

ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ာ ႀကိဳးစား ျပဳလုပ္ႏိုင္၍ ထိုကုသိုလ္တို႔အား မွန္ကန္ေသာ နည္းျဖင့္ အမွ်ေပးေဝျခင္းျဖင့္ မကၽြတ္မလြတ္ရွိၾကကုန္ေသာ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ ေတာ္စပ္ခဲ့ၾကရေသာ မိေဟာင္းဖေဟာင္း ေဆြမ်ိဳးေဟာင္းမ်ားအားလည္း ကယ္တင္ႏိုင္ၾကပါေစရန္ ဆရာေတာ္ဘုရား၏ အဆံုးအမ နည္းေပးလမ္းၫႊန္မႈအား ဓမၼဒါန ျပဳလိုက္ပါသည္။

ဆရာေတာ္ဘုရားအားလည္း ဤဓမၼဒါနျဖင့္ ရွိခိုးပူေဇာ္ ကန္ေတာ့လိုက္ပါသည္ ... အရွင္ဘုရား။

စီစီခ်ိဳသန္း

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=269079843181953&set=a.193474180742520.46454.187003381389600&type=1&permPage=1